We dwoje – Nicholas Sparks, wyszło i tym razem

Z Nicholasem Sparksem sytuacja jest prosta – albo nie lubisz i nie możesz znieść, albo lubisz i czytasz wszystko jak leci. Jako, że ja jestem w tej drugiej kategorii to raz na jakiś czas sięgam po książki tego autora z ogromną przyjemnością. Twórczość Sparksa jest zawsze prosta, łatwa i przyjemna w odbiorze, ktoś powie, że na jedno kopyto ale czy to coś złego? Umówmy się - nie są to arcydzieła literatury światowej ale jeśli mamy ochotę się oderwać i przeczytać coś  niezobowiązującego to Sparks jest zawsze dobrym rozwiązaniem. Chociaż nie powiem... czasem zdarzyło mi się uronić łezkę czy dwie podczas czytania.

Śmiem stwierdzić, że pewnie większość z Was (ze mną na czele) trafiła na tego autora dzięki filmowi pt. ”Pamiętnik”. Oooj tak. Ryan Gosling, pocałunki w deszczu – jaki to był HIT! Tutaj zaczyna się mój drobny problem ze Sparksem. Ale taki maluuutki. Wole filmy na podstawie jego powieści od... samych książek. Tak! Powiedziałam to! Filmy są lepsze od książek. Absolutnie nie oznacza to, że książki są złe – oznacza to, że filmy są dobre :) Zawsze mam wrażenie, że filmy niosą ze sobą większy ładunek emocjonalny. Ale to dobrze, bo zawsze po przeczytaniu książki oglądam film który był na niej oparty i jeszcze nigdy się nie zawiodłam.

Koniec wywodów o autorze, przejdźmy do książki! „We dwoje” to jego najnowsza powieść i muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczona. Jego poprzednia książka „Spójrz na mnie” niestety nie przypadła mi do gustu. Tak szczerze to nie pamiętam nawet o czym była.

Na szczęście tym razem sprawy mają się inaczej.

„We dwoje” to opowieść o rodzinie. O tym, że nie zawsze jest łatwo i sielankowo. O przeciwnościach i złośliwości losu.

Russel i Vivien są udanym małżeństwem. Gdy w ich zyciu pojawia się London (tak, nie było już dziwniejszych imion – to dziewczynka) są najszczęśliwszymi ludzmi na Ziemi. Do czasu. Dziecko, pieniądze znikające z konta, utrata pracy są tylko częścią ich problemów. Para powoli oddala się od siebie, w dodatku dochodzi do wciąż dość niespotykanej w naszych czasach zamiany ról – Russ zostaje tatą na pełen etat a Vivien wraca do pracy i tak na prawdę dopiero wtedy zaczynają się prawdziwe kłopoty. Matka dziewczynki przestaje mieć czas dla rodziny, rzucając się w wir pracy, a Tata-Na-Etacie próbuje pogodzić wychowywanie córki z rozkręcaniem własnego biznesu.

Cała historia napisana jest w bardzo niewymuszony sposób. Nie ma przerysowanych dramatów, bohaterowie wydają się być prawdziwymi ludzmi dzięki czemu bardzo łatwo się do nich przywiązujemy i przejmujemy się ich losem.

Trzeba również przyznać, że relacja ojciec-córka jest urocza i chwytająca za serce. Wydaje mi się, że dla kobiet mężczyzna zajmujący się dzieckiem zawsze jest wzruszającym obrazkiem, a przynajmniej we mnie wywołuje to uczucia o które nigdy nie podejrzewałabym mojego zlodowaciałego serca ;)

Jaka jest Wasza ulubiona powieść Nicholasa Sparksa?